Η αγαπημένη μου πλέον ασχολία κάθε πρωί είναι να πίνω το καφεδάκι μου παρέα με τις όμορφες αναρτήσεις σας. Εχθές είδα την υπέροχη ανάρτηση της Νίκης από το
ονειροποιείο για τον Φρου-Φρου και μου έφερε στο μυαλό και κυρίως στην καρδιά, τόσο όμορφες αναμνήσεις... Θυμήθηκα μια εποχή που όλα ήταν πιο απλά, πιο αγνά και αληθινά... Θυμήθηκα την Candy Candy που ακόμα και στο γυμνάσιο έβλεπα και διάβαζα το περιοδικό της ... και κλάμα η κυρία...
...Αχ, αυτός ο Τέρυ... Να ήταν άραγε ο πρώτος μου έρωτας; Αυτό δεν το θυμάμαι, αλλά μια σκηνή μου έχει καρφωθεί στο μαυλό για πάντα... Η Candy έτρεχε να φύγει από το δωμάτιο που ήταν η συνάδελφος ηθοποιός του Τέρυ, η οποία είχε χτυπήσει κατά τις πρόβες για να σώσει τον Τέρυ και η Candy είδε πόσο εκείνη τον αγαπούσε και αποφάσισε να κάνει πίσω... Κατέβαινε μανιωδώς τα σκαλιά και ο Τέρυ έτρεχε ξοπίσω της, ώσπου την πρόφτασε και την αγκάλιασε από πίσω... Αχ, αυτή η αγκαλιά... Έκλαιγα με μαύρο δάκρυ... Περιττό να σας πω ότι έχω όλα τα επεισόδια στον Η/Υ και όποτε δεν είμαι στα καλά μου βλέπω μερικά... Αυτή η τρελλοκοτσιδού με κάνει ακόμα να συγκινούμαι...
Έπειτα θυμήθηκα μια άλλη εποχή, εκείνη της εφηβείας που το μεγαλύτερο άγχος μας ήταν τα μαθήματα και οι έρωτες... Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου, άκουγα την αγαπημένη μου μουσική και χανόμουν... Πότε με χαρά, πότε με θλίψη, πότε με αγωνία... Είχα, όμως, ένα μέλλον... Ήξερα πως θα σπουδάσω, θα βρω δουλειά, θα κάνω οικογένεια... Πόσο στεναχωριέμαι για τα παιδιά σήμερα που τελειώνουν το σχολείο, τις σπουδές τους και δεν ξέρουν τί τους ξημερώνει... Πόσο στεναχωριέμαι για όλους μας, που πολιορκούμαστε από παντού, που θέλουν να μας κάνουν να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, λες και τα δικά μας όνειρα τα χρεώνονται εκείνοι...
Χαίρομαι που σας βρήκα, γιατί καθημερινά μου δείχνεται πως υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που κάνουν ακόμη όνειρα, που δημιουργούν, που έχουν ελπίδα... Γι' αυτό σας ευχαριστώ...
Επειδή πολύ το βάρυνα μάλλον και επειδή έχω μέρες να βάλω κοσμηματάκια, ορίστε μερικά σκουλαρικάκια από σύρμα και χαντρούλες...
Όσο έχουμε ελπίδα, όλα είναι δυνατά! Άλλωστε η Candy δεν το έβαλε ποτέ κάτω!
οντως τι ομορφα που ηταν τοτε..οχι μονο οι εκμπομπες..γενικα και οι ανθρωποι..νασαι καλα κοριτσι..πολλα φιλια
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή μου purpleleath δεν χρειάζεται απογοήτευση.΄Οσοι μας βομβαρδίζουν με αρνητικά μηνύματα (ΜΜΕ,Τύπος κλπ), έχουν έναν και μόνο σκοπό.Να χάσουμε το γέλιο μας,τον αυθορμητισμό μας και γενικά την όρεξη για ζωή.Και η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από αγάπη,δημιουργία,όνειρα.Έχω κλείσει την τηλεόραση εδώ και πάρα πολύ καιρό και παρακολουθώ μόνο παλιές αγαπημένες ελληνικές ταινίες και κινούμενα σχέδια με τα παιδιά μου.Επίσης ασχολούμαι με τα κοσμήματά μου,την ανάγνωση βιβλίων,ακούω μουσική, για να έχω πάντα το χαμόγελό μου και να θυμάμαι ότι το πιο βασικό μας αγαθό είναι η υγεία και τίποτε άλλο.Και ...... όταν έβλεπα την συγκεκριμένη σκηνή με την Κάντυ , εγώ έβαζα τον εαυτό μου στην θέση της.ΑΧ!!!!Χάρηκα γι'αυτό το άνοιγμα ψυχής.SORRY για τον χώρο που κατέλαβα.Όλα είναι θετικά εάν τα βλέπουμε θετικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ και τις δύο για τα σχόλιά σας! Dafnofila μου, δεν χάνω την αισιοδοξία μου, αλλά είναι στιγμές που δεν έχεις παρά να νοιώθεις θλίψη και οργή για όσα συμβαίνουν. Κι εγώ και ο άντρας μου ψάχνουμε για δουλειά 1,5 χρόνο τώρα... δεν είναι λίγο... και πάλι τυχεροί είμαστε, γιατί τουλάχιστον έχουμε ο ένας τον άλλον. Αλλά υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν ούτε αυτό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχα τα σκουλαρικάκια σου ειδικά το τελευταίο ζευγάρι μου άρεσε πολύ!!!Φιλάκια και καλό απόγευμα!!Πάντα με χαμόγελο και αισιοδοξία!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια πολλά, Σόφη μου! Σ'ευχαριστώ πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμορφα τα σκουλαρικια σου και φτιαγμενα με γουστο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο προηγούμενο σχόλιο με την φόρα που πήρα ξέχασα να σου πω ότι τα σκουλαρίκια σου είναι πολύ ωραία.Είναι το στυλ που μου αρέσει,λατρεύω το σύρμα και το έχεις δουλέψει πολύ τέλεια.Καλό βράδυ και σου εύχομαι να σας πάνε όλα καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΧ ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΣ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΤΩΡΑ!ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ ΠΟΥ ΞΑΝΑ ΕΙΔΑ ΤΗΝ CANDY!ΤΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΑΣΗ ΠΟΥ ΛΕΣ ΠΟΛΥ ΕΝΤΟΝΑ!!ΕΠΙΣΗΣ ΠΟΛΥ ΕΝΤΟΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΠΗΓΕ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΟ ΖΩΑΚΙ ΤΗΣ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ!ΤΗ ΘΥΜΑΣΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΚΗΝΗ?ΤΑ ΣΚΟΥΛΑΡΙΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΑ!ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΛΑ ΟΛΑ ΟΛΑ!!!ΤΟ ΡΙΤΑΚΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ!ΚΑΙ Η ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΣΟΥ ΠΟΛΥ ΧΡΗΣΙΜΗ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΕΧΩ 2 ΨΙΨΙΝΙΑ!!!ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΒΡΑΔΥ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνέχισε να ονειρεύεσαι να βάζεις στόχους και να είσαι αισιόδοξη!!!Τα σκουλαρίκια σου είναι όλα πολύ όμορφα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚορίτσια σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ!!! Τζορτζίνα μου, πώς να μην το θυμάμαι;;; Αφού το είδα πριν από 2-3 μήνες πάλι... χεχε...Πολλά φιλιά και πάλι σας ευχαριστώ! Μου χαρίζετε πολλά χαμόγελα καθημερινά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ πόσο δίκιο έχεις... Δεν το βάζουμε κάτω όμως! Θετική ενέργεια, πίστη και όλα θα πάνε καλά! Τα σκουλαρίκια σου έργα τέχνης, όπως πάντα άλλωστε! Και μην ξεχνάμε τις χνουδωτές μας αγαπούλες πόσο μας κάνουν να γελάμε και να ξεχνιόμαστε ε? χα χα!!! Πολλά φιλάκια!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλα βρε κορίτσι , η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες όπου σταθείς και βρεθείς πάντα θα συναντάς εμπόδια , το θέμα είναι πως βλέπεις εσύ και αντιμετωπίζεις όλα αυτά τα εμπόδια .Πιστέυω ακράδαντα πως όλα στην ζωή είναι θέμα αισιοδοξίας και θετικής ενέργειας .Χαμογέλα , δημιούργησε , ερωτεύσου και μια ζωή θα σαι ευτυχισμένη!!! Το blog σου είναι υπέροχο , σ'ευχαριστώ που μου δωσες την δυνατότητα να το ανακαλύψω!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλώ!!!
Marie μου, πόσες φορές έχω σκεφτεί ότι χωρίς τις χνωδουτές μου αγάπες όλα θα ήταν πολύ χειρότερα...Μου δίνουν μεγάλη χαρά! Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Είσαι πολύ γλυκιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝεραϊδίτσα μου, όπως τα λες είναι! Κι εγώ χαίρομαι που σας έχω ανακαλύψει όλες!!! Πολλά πολλά φιλιά!!
Που τη θυμήθηκες καλέ?
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ όμορφα τα σκουλαρικάκια!! Τα μαυρό-μωβ τέλεια!
:-)
Σ' ευχαριστώ πολύ Chris και καλώς ήρθες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΟΥΚΛΙΤΣΑ ΜΟΥ ΠΕΡΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΧΩ ΕΝΑ ΒΡΑΒΕΙΑΚΙ ΓΙΑ΄ΣΕΝΑ!!!!ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!!ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΒΡΑΒΕΙΑ!ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑ!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ πόσες έχουμε κλάψει γι'αυτόν τον Τέρυ!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ έπαιρνα και το περιοδικό και δε φαντάζεσαι πως ένιωσα πριν από μερικά χρόνια όταν η τότε γειτόνισσά μου μου έδειξε μερικά τευχη που είχε φυλάξει!
Βουτιά στα χρόνια της εφηβείας!
Μακάρι η Κάντυ να μας δίνει λίγο από το κουράγιο της και μακάρι να βρίσκουμε καλούς φιλους όπως εκείνη- εστω και δισδικτυακούς!
Φιλιά κοριτσάκι μου!